Θέσεις για τα σαραντάχρονα του ΚΚΕ (1958)

Ενόψει των 40 χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ, η 9η Ολομέλεια της ΚΕ ενέκρινε κείμενο θέσεων που αποτιμά την ιστορική του διαδρομή, αλλά και απαντά στα πολιτικά ερωτήματα της περιόδου. Παράλληλα προσπαθεί να παρουσιάσει εκ νέου τον προσανατολισμό του ΚΚΕ μετά την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη από την 6η Ολομέλεια του 1956 σαν αποκατάσταση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του και της σχέση του με το ΚΚΣΕ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Πέρα από την κριτική σε επιλογές της ηγεσίας Ζαχαριάδη, οι Θέσεις για τα σαραντάχρονα του ΚΚΕ επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα που συνδέονται με την ήττα του ρωμαλέου επαναστατικού κινήματος της δεκαετίας του 1940. Έτσι χαρακτηρίζεται λάθος η συμφωνία της Βάρκιζας, συνέπεια των λαθών που ήταν οι συμφωνίες του Λιβάνου και της Γκαζέρτας. Μαζί λοιπόν με την ηγεσία Ζαχαριάδη, στο στόχαστρο μπαίνουν και οι επιλογές της ηγεσίας του ΕΑΜ με γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τον Γιώργη Σιάντο και του ΕΑΜ Μήτσου Παρτσαλίδη, ο οποίος συμμετείχε κατά την 9η Ολομέλεια στην ηγετική ομάδα.

Κυρίως όμως το κείμενο των Θέσεων προσπαθεί να κατοχυρώσει τη γραμμή του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό» που πρέσβευε το ΚΚΣΕ μετά το 20ο Συνέδριό του, καθώς και της «δημοκρατικής αλλαγής», την επιδίωξη δηλαδή της εκλογικής ήττας της Δεξιάς και της ΕΡΕ, στην προοπτική της κυβερνητικής συνεργασίας με τις δυνάμεις του Κέντρου. Αυτό περιγράφεται σαν έκφραση της πατριωτικής αστικής τάξης με την οποία εκτιμάται ότι υπάρχει σημείο συνάντησης στο δημοκρατικό αίτημα και στην ουδετερότητα στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου. Πρόκειται για το πλαίσιο που περιγράφει η Προγραμματική Διακήρυξη του ΚΚΕ που είχε υπερψηφίσει η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του 1957. Αυτή εξάλλου είναι και η γραμμή που εκπροσωπεί η ΕΔΑ, με βάση και τις αποφάσεις της Α’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψη του 1956. Η ΕΔΑ που έχει αναδειχτεί εκείνη περίοδο σε αξιωματική αντιπολίτευση με το 24,42% και 79 έδρες που απέσπασε στις εκλογές του Μάη 1958 που την ανέδειξαν σε δεύτερο κόμμα, ύστερα από την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή.

Θέσεις για τα σαραντάχρονα του ΚΚΕ

(Ψηφίστηκαν στην 9η Ολομέλεια της ΚΕ τον ΚΚΕ, Αύγουστος 1958)

Στις 17 του Νοέμβρη 1958 κλείνουν σαράντα χρόνια από την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης της Ελλάδας, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, που αργότερα μετονομάστηκε Κομμουνιστικό Κόμμα.

Με την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός της Ελλάδας απόκτησαν τον εμψυχωτή, οργα­νωτή και καθοδηγητή των αγώνων τους για την εθνική και την κοινωνική απελευθέρωσή τους.

Η ιστορία του ΚΚΕ, συνδεμένη αναπόσπαστα με τους αγώνες του ελλη­νικού λαού, είναι μια ηρωική πορεία. Στη σαραντάχρονη αυτή πορεία, τη γεμάτη θυσίες και σκληρές δοκιμασίες, το ΚΚΕ μέσα από νίκες και ήττες προχωρεί προς τα μπρος, συσσωρεύει πείρα, ξεπερνάει αδυναμίες και λάθη, αναπτύσσει ολοένα τους δεσμούς του με το λαό, ανδρώνεται και διαμορφώ­νεται σε μαρξιστικό κόμμα νέου τύπου. Έτσι κατακτά την εμπιστοσύνη του λαού και αναδείχνεται σε μεγάλη πολιτική δύναμη του τόπου.

Δεν υπάρχει γωνιά της ελληνικής γης, όπου ζούνε και μοχθούνε εργαζό­μενοι, που να μην έφθασε και να μη βρήκε θερμή απήχηση και ανταπόκριση το λυτρωτικό σάλπισμα του ΚΚΕ, το σάλπισμα της δημοκρατικής και της σοσιαλιστικής αναγέννησης του τόπου.

Ι Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1 Στην Ελλάδα από χρόνια είχαν συσσωρευθεί μεγάλα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα: οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο, ισχυρά φεουδαρχικά υπολείμματα, οικονομία καθυστερημένη, οικονομική εξαθλίωση του λαού, μοναρχικό αντιδραστικό καθεστώς. Η αστική τάξη στάθηκε ανίκανη να λύσει τα προβλήματα αυτά. Συμβιβάστηκε με τους τσιφλικάδες και τη μοναρχία και, στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, δυνάμωσε την εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο.

Το καθήκον της λύσης των προβλημάτων αυτών, που οξύνθηκαν μέσα στις συνθήκες της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπεφτε στους ώμους της εργατι­κής τάξης, πρωτοπόρας επαναστατικής δύναμης της ελληνικής κοινωνίας.

2 Από τα τέλη του 19ου αιώνα, με τη σχετική ανάπτυξη του καπιταλι­σμού και την αριθμητική αύξηση της εργατικής τάξης, άρχισε ν’ αναπτύσσε­ται το εργατικό κίνημα. Πληθαίνουν οι απεργιακοί αγώνες. Ιδρύονται τα πρώτα εργατικά σωματεία. Η συνδικαλιστική οργάνωση της εργατικής τάξης απλώνει σιγά-σιγά. Το Νοέμβρη του 1918 ιδρύεται η Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών Ελλάδας.

3 Οι σοσιαλιστικές ιδέες, αν και θολές και ανακατεμένες με φιλελευθερο-ρεφορμιστικές, κάποτε και αναρχικές αντιλήψεις, επηρεάζουν και κατα­κτούν τους πρωτοπόρους εργάτες. Στις μεγαλύτερες πόλεις, Αθήνα, Πει­ραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Καβάλα και άλλες, ιδρύονται οι πρώτοι σοσιαλιστικοί όμιλοι. Ουσιαστικά όμως οι ιδέες του επιστημονικού σοσια­λισμού, οι ιδέες των Μαρξ-Λένιν διαδόθηκαν στην Ελλάδα με τη νικηφόρα Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οκτώβρη, που σήμανε ριζική στροφή στον απελευθερωτικό αγώνα του παγκόσμιου προλεταριάτου και άνοιξε καινούρ­για εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η δημιουργία του ΚΚΕ, ιστορική ανάγκη της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα, ήταν προϊόν της συνένωσης του εργατικού κινήματος της χώρας μας με τις ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού. Το ΚΚΕ, κόμμα της εργατικής τάξης, που αποστολή του έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής κοι­νωνίας, είναι ο κληρονόμος και συνεχιστής κάθε προοδευτικού-εθνικού δημοκρατικού κινήματος της χώρας μας.

ΙΙ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ

Το ΚΚΕ, από την αρχή κόμμα επαναστατικό της εργατικής τάξης, δια­μορφώνεται σε κόμμα νέου τύπου, μελετώντας την πείρα του διεθνούς επα­ναστατικού εργατικού κινήματος, τη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού, συσσωρεύοντας μέσα από τους αγώνες, επικεφαλής της εργατικής τάξης και του λαού, δική του πείρα και παλεύοντας αδιάκοπα ενάντια στην αστική ιδε­ολογία και για την απαλλαγή του από τις επιδράσεις της, ενάντια στις αντι- λενινιστικές τάσεις και παρεκκλίσεις.

1 Όταν ιδρύθηκε το ΚΚΕ, στις γραμμές του υπήρχαν σοσιαλδημοκρατικές-ρεφορμιστικές συγχύσεις σχετικά με το βασικό ζήτημα του μαρξισμού-λενινισμού, το ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι συγχύσεις όμως αυτές υπερνικούνται σχετικά γρήγορα. Το νεαρό κόμμα αμέσως μετά την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάρτης 1919) καταγγέλνει την οπορτουνιστική τακτική της Β’ Διεθνούς, αποφασίζει την προσχώρησή του (Μάης 1919) στην ΚΔ. Στο 2ο Συνέδριό του (Απρίλης 1920) διακηρύχνει τη μαρξιστική αρχή ότι «η μετάβασις από του αστικού εις το σοσιαλιστικόν καθεστώς δεν δύναται να γίνει με καμμίαν μεταρρύθμισιν της μορφής του πολιτεύματος, αλλά ενδιάμεσος σταθμός είναι η δικτατορία της εργατικής τάξεως». Στη σαραντάχρονη δράση του το ΚΚΕ έμεινε πάντα πιστό στην αρχή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

2 Το ΚΚΕ έκανε από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του θεμέλιο της ζωής και της δράσης του τον προλεταριακό διεθνισμό. Καταδίκασε το σοβι­νισμό των κομμάτων της Β’ Διεθνούς και ακολούθησε το διεθνιστικό δρόμο.

Το ΚΚΕ υπεράσπισε με σταθερότητα και συνέπεια την πρώτη χώρα του σοσιαλισμού από τις συκοφαντίες, τις επιβουλές και τις επιδρομές των ιμπε­ριαλιστών. Εκδήλωσε την αλληλεγγύη του προς τις προλεταριακές επανα­στάσεις και τα εθνικοαπελευθερωτικά-αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, που ξέσπασαν σε μια σειρά χώρες ύστερα από τη νίκη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Αγωνίστηκε ενάντια στην καταπίεση των εθνι­κών μειονοτήτων που ζουν στην Ελλάδα, των Σλαβομακεδόνων, Εβραίων, Τούρκων, πάλεψε για την ισοτιμία τους.

Το ΚΚΕ θεώρησε τη μελέτη της πείρας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, και ιδιαίτερα του ΚΚΣΕ, την ανταλλαγή γνωμών με τ’ άλλα αδελ­φό κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και τη συντροφική κριτική ανάμεσά τους σαν στοιχείο απαραίτητο για την ανάπτυξή τους.

Το ΚΚΕ καταδίκασε την οπορτουνιστική άποψη, που διατυπώθηκε στη Συνδιάσκεψη του Κόμματος το Φλεβάρη του 1922, ότι οι αποφάσεις της ΚΔ δεν έχουν ισχύ για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά έχουν απλώς «ιστο­ρική σημασία».

Το ΚΚΕ καταδίκασε επίσης τα σοβαρά εθνικιστικά λάθη της καθοδήγη­σης του Ζαχαριάδη, που περιφρονούσε την πείρα και τις γνώμες των αδελ­φών κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και που προσπάθησε να καλ­λιεργήσει στις γραμμές του Κόμματος εθνικιστικές τάσεις και απόψεις και να το απομακρύνει από το δρόμο του προλεταριακού διεθνισμού. Η 6η Πλα­τιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του Μάρτη 1956 αποκατέστησε ειλικρι­νείς, πραγματικά αδελφικές σχέσεις του Κόμματός μας με τα άλλα κομμου­νιστικά και εργατικά κόμματα και διακήρυξε την προσήλωση του Κόμματος στη θεμελιακή αρχή του προλεταριακού διεθνισμού.

Ο προλεταριακός διεθνισμός του ΚΚΕ είναι συνυφασμένος με τον πιο αγνό πατριωτισμό, που εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται στην πάλη του για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας μας, για την απαλλαγή της από την ιμπεριαλιστική οικονομική και πολιτική εξάρτηση, για την προ­κοπή του λαού και του τόπου. Ενώ τα κόμματα της μεγάλης πλουτοκρατίας ξεπουλούσαν τον τόπο στους ξένους ιμπεριαλιστές, πρόδιναν τα εθνικά συμφέροντα, έσερναν το λαό σε τυχοδιωκτικές πολεμικές περιπέτειες για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, το ΚΚΕ στάθηκε από την αρχή ο πιο συνε­πής υπερασπιστής των εθνικών συμφερόντων, πάλεψε ενάντια στο ξεπούλη­μα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο, ενάντια στις αποικιακές συμβάσεις (Πάουερ, Ούλεν και άλλες), στάθηκε επικεφαλής της Εθνικής Αντίστασης και έδωσε αφειδώλευτα το αίμα του για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, αγω­νίστηκε για την απελευθέρωση της Κύπρου, κατάγγειλε τη δέσμευση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, την υποδουλωτική συμφωνία της 12ης Οκτώβρη 1953 και την προσχώρηση στο δόγμα Ντάλες-Αϊζενχάουερ, και πάλεψε και παλεύ­ει ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας, που μας έφερε ανείπωτες ταπεινώ­σεις και συμφορές και απειλεί την Ελλάδα με τον κίνδυνο αφανισμού.

7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1957)

Στις 18-24 Φλεβάρη 1957 πραγματοποιήθηκε στην Ρουμανία η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ με την ευθύνη του Γραφείου της ΚΕ που είχε αναδειχτεί στην 6η Ολομέλεια ένα χρόνο πριν, όπου και καθαιρέθηκε ο Ν. Ζαχαριάδης από γραμματέας του ΚΚΕ.

Η 7η Πλατιά Ολομέλεια είναι η τελευταία κομματική διαδικασία που συμμετείχε ο Ζαχαριάδης, καθώς στα πλαίσια των αποφάσεών της διαγράφτηκε από το ΚΚΕ, ενώ αποφασίστηκε παράλληλα να διερευνηθεί αν ήταν πράκτορας. Αυτό το καθεστώς για τον πρώην γραμματέα μέχρι το 1967, χωρίς όμως να αποκατασταθεί όσο ζούσε, γεγονός που τον οδήγησε στην αυτοκτονία το 1973 σαν ύστατη πράξη πολιτικής διαμαρτυρίας. Στην 7η Πλατιά Ολομέλεια ο Ζαχαριάδης βρέθηκε αντιμέτωπος με το ίδιο πολιτικό κατηγορητήριο που αντιμετώπισε στην 6η ολομέλεια και πήρε το λόγο δυο φορές για να υπερασπιστεί την γραμμή και τον ρόλο στο ΚΚΕ. Από τους στενούς του συνεργάτες που συμμετείχαν στην Ολομέλεια σαν μέλη της ΚΕ και της ΚΕΕ, μόνο οι Μ. Πορφυρογέννης και Π. Δανιηλίδης δεν ψήφισαν την διαγραφή του. Καθαιρέθηκαν επίσης από την ΚΕ οι Βλαντάς και Γούσιας.

Στη διαδικασία αποκαταστάθηκαν σαν μέλη της ΚΕ οι Μ. Βαφειάδης και Δ. Βατουσιανός. Τακτικά μέλη της ΚΕ από αναπληρωματικά έγιναν οι Φ. Βέττας και Β. Ζάχος, ενώ προσλήφθηκαν σαν αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ οι Λ. Τζεφρώνης, Π. Δημητρίου και Θ. Καρτσούνης. Τέλος εκλέχτηκε νέο Πολιτικό Γραφείο από τους Κ. Κολιγιάννη, Α. Γκρόζο, ο οποίος εκλέχτηκε και πρόεδρος της ΚΕ, Μ. Βαφειάδη, Λ. Στρίγκο, Κ. Θέο, Π. Ρούσσο και αναπληρωματικό τον φυλακισμένο στην Ελλάδα Γ. Ερυθριάδη.

Μαζί με τις σημαντικές αυτές οργανωτικές αποφάσεις, η 7η Ολομέλεια ψήφισε και Προγραμματική Διακήρυξη του ΚΚΕ, η οποία στηρίζεται στις στρατηγικές κατευθύνσεις του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ. Ο επαναστατικός δρόμος ουσιαστικά εγκαταλείπεται για να αντικατασταθεί από τον στόχο της δημοκρατικής αλλαγής για να ανατραπεί το καθεστώς της εξάρτησης, από μια πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης που φτάνει μέχρι την «εθνική αστική τάξη», που θεωρείται ότι εκφράζεται πολιτικά από τα κόμματα του Κέντρου. Αυτή η κατεύθυνση θα επικυρωθεί στο 8ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1961 και θα αποτυπωθεί στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Σύμφωνα με τη Διακήρυξη είναι κοινωνική δύναμη που συγκρούεται με το καθεστώς της εξάρτησης, το οποίο στηρίζεται στην υποτελή και παρασιτική πτέρυγα της αστικής τάξης και τον ξένο παράγοντα, που εκπροσωπεί η Δεξιά της ΕΡΕ. Ουσιαστικά η τακτική της Αλλαγής και της ενότητας των δημοκρατικών δυνάμεων αναβαθμίζεται σε στρατηγική, καθώς σε ένα τοπίο που αυτό εννοείται από το ΚΚΣΕ, η επαναστατική στρατηγική είχε υποβαθμιστεί έτσι και αλλιώς σε απλές διακηρύξεις. Η πολιτική γραμμή της ΕΔΑ, που καθορίζεται από τα όρια των περιορισμών του μετεμφυλιακού καθεστώτος, γίνεται με αυτόν τον τρόπο στρατηγική του ΚΚΕ, γεγονός στο οποίο θα στηριχτεί και η διάλυση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ το 1958, αφού τα δύο κόμματα θα έχουν κοινό προγραμματικό πλαίσιο.

Διαβάστε και κατεβάστε τα πλήρη πρακτικά της 7ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (1957):

7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1957)Λήψη

Η πλατφόρμα του Κώστα Καραγιώργη (6.6.1950)

Μετά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1950 που καταδίκασε τις απόψεις του Μ. Παρτσαλίδη, ο Ν. Ζαχαριάδης και η ηγεσία του ΚΚΕ βρέθηκαν μπροστά στη συγκροτημένη κριτική για επιλογές της δεκαετίας του 1940 από ένα άλλο κορυφαίο στέλεχος, τον Κώστα Καραγιώργη. Ο Καραγιώργης ήταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, διευθυντής του Ριζοσπάστη παλιότερα, στρατηγός του ΔΣΕ και διοικητής του Κλιμακίου του Γενικού Αρχηγείου Νοτίου Ελλάδας, υπουργός Πολεμικού Εφοδιασμού της κυβέρνησης του βουνού του ΔΣΕ. Στο κείμενό του προς τα μέλη της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, ο Καραγιώργης δε μένει μόνο στις πολιτικές επιλογές, αλλά ασκεί και σκληρή στο εσωκομματικό καθεστώς, χρεώνοντας στον Ζαχαριάδη ένα ασφυκτικό γραφειοκρατικό και αντιδημοκρατικό καθεστώς που εμποδίζει την ουσιαστική αποτίμηση της δράσης του ΚΚΕ και την αναζήτηση των αιτιών για τη διπλή ήττα. Ο τρόπος αποπομπής του Βαφειάδη, η αντιμετώπιση του Παρτσαλίδη, η περιθωριοποίηση της Χρύσας Χατζηβασιλείου, είναι τα βασικά παραδείγματα που επικαλείται. Για τον Καραγιώργη κεντρική ήταν η ευθύνη του γενικού γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη.

Το κείμενο χαρακτηρίστηκε από τον Ζαχαριάδη και το ΠΓ αντικομματική «πλατφόρμα» και καταδικάστηκε, αρχικά από το ΠΓ και μετά από την ΚΕ. Ο Καραγιώργης καθαιρέθηκε από την ΚΕ, ενώ συκοφαντήθηκε σαν ύποπτο στοιχείο και κατηγορήθηκε ότι ήθελε να «περάσει στον ταξικό εχθρό», δηλαδή να καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία. Κατέληξε στα χέρια της ρουμανικής αστυνομίας και φυλακίστηκε σε άθλιες συνθήκες. Στις φυλακές πέθανε χωρίς ποτέ να γίνουν γνωστές οι συνθήκες, ενώ άγνωστος παραμένει ο χώρος ταφής του. Το 1958, δυο χρόνια μετά την αποπομπή του Ν. Ζαχαριάδη, η 9η Ολομέλεια της ΚΕ τον αποκατάστησε με μια δήλωση, μαζί με τον Σιάντο και τον Πλουμπίδη, χωρίς να αποδίδονται ευθύνες για τη μεταχείριση που είχε και τις συνθήκες που εξοντώθηκε. Ο Καραγιώργης μάλλον δεν είχε ενθάρρυνση και κάλυψη στην κριτική του στο Ζαχαριάδη και την ηγεσία του ΚΚΕ από σοβιετικούς παράγοντες, όπως οι Βαφειάδης και Παρτσαλίδης, με μοιραίες συνέπειες για τον ίδιο.

Το κείμενο του Κ. Καραγιώργη δημοσιεύτηκε και αυτό σαν αντικομματική πλατφόρμα ενόψει της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ στο περιοδικό Νέος Κόσμος (8/26, Αύγουστος 1950). Αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο των Π. Ροδάκη-Μπ. Γραμμένου, «Η τρίτη Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950. Τα άγνωστα πρακτικά μιας σκηνοθετημένης δίκης εναντίον των πρώτων κομμουνιστών της αμφισβήτησης» (εκδ. Γλάρος).

Το πλήρες κείμενο από την Πλατφόρμα Καραγιώργη είναι το εξής:

Αναλυτικό σημείωμα Μ. Παρτσαλίδη (14.2.1950)

Με το σημείωμα αυτό προς την ηγεσία του ΚΚΕ, ο Μήτσος Παρτσαλίδης επιχειρεί να κάνει μια κριτική αποτίμηση της δράσης του ΚΚΕ και να σταθεί στα αίτια της ήττας του ΔΣΕ. Κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, είχε διατελέσει γραμματέας του ΕΑΜ και επικεφαλής της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης μετά την απομάκρυνση του Μ. Βαφειάδη. Ήταν μαζί με το τότε γραμματέα του ΚΚΕ Γ. Σιάντο στην αντιπροσωπεία του ΕΑΜ που υπέγραψε τη συμφωνία της Βάρκιζας το 1945.

Στο σημείωμά του κάνει κριτική και αυτοκριτική μέσα από μια σειρά από επισημάνσεις που ίσως αν γίνει τη σωστή στιγμή να είχαν συμβάλλει σε μια άλλη πορεία των εξελίξεων. Μέσα στο κλίμα της εποχής, η αμφισβήτηση της γραμμής παίρνει τη μορφή μιας καταιγιστικής προσωπικής κριτικής στο γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη. Η αποτίμηση της δράσης του ΚΚΕ και η αναζήτηση ευθυνών για την ήττα του ΔΣΕ μοιάζει με αξιολόγηση του Ζαχαριάδη, ενώ παραβλέπεται η συμφωνία του ηγετικού πυρήνα και η στήριξη της ΕΣΣΔ στην πολιτική γραμμή.

Ο Μ. Παρτσαλίδης σαν συνομιλητής της ηγεσίας του ΚΚΣΕ μπορούσε να κάνει την κριτική χωρίς να υποστεί άμεσα τις συνέπειες οργανωτικά μέτρα είτε την άθλια μεταχείριση του Κ. Καραγιώργη που είχε τραγικό τέλος στις φυλακές της Ρουμανίας εξαιτίας της διαφωνίας του με το Ζαχαριάδη και την ηγεσία του ΚΚΕ. Μετά την 3η συνδιάσκεψη (1950) όμως όπου αποδοκιμάστηκαν οι απόψεις, ακολούθησε η καθαίρεσή του από την ΚΕ του ΚΚΕ στην 2η Ολομέλειά της (1952). Αποκαταστάθηκε στην ΚΕ μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη στην 6η Ολομέλεια του 1956 και παρέμεινε στην ηγεσία του ΚΚΕ μέχρι το 1968, οπότε και πρωτοστάτησε στη διάσπαση του ΚΚΕ και τη συγκρότηση του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Το σημείωμα δημοσιεύτηκε στο θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ Νέος Κόσμος (8/26, Αύγουστος 1950) με τα υλικά για την 3η Συνδιάσκεψης και αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο των Π. Ροδάκη-Μπ. Γραμμένου, «Η τρίτη Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ 10-14/10/1950. Τα άγνωστα πρακτικά μιας σκηνοθετημένης δίκης εναντίον των πρώτων κομμουνιστών της αμφισβήτησης» (εκδ. Γλάρος).

Το κείμενο του σημειώματος είναι το εξής:

Προκαταρκτική παρατήρηση: Εδώ γίνεται προσπάθεια να εξετασθεί με πνεύμα κριτικής και αυτοκριτικής η δράση του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια. Δε στεκόμαστε στη θετική πλευρά της δράσης αυτής που θάτανε λάθος να την αρνηθούμε. Το ΚΚΕ και στην περίοδο της χιτλεροφασιστικής κατοχής και μετά ανάπτυξε σημαντική δραστηριότητα, που είχε σαν αποτέλεσμα το μεγάλωμα της επιρροής του. Εδώ πρέπει να σημειωθεί πως η δραστηριότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του αυ­θόρμητου κινήματος από τα κάτω.

Ι

Λάθη στην περίοδο του πολέμου. Αυτό τον καιρό από την ηγεσία του Κόμματος λείπει ο σ. Ζαχαριάδης που βρίσκεται σε στρατόπεδα στη Γερμανία.